Η επιβλητική εικόνα του Ολύμπου βρίσκεται μπροστά μας. Τα συναισθήματα ανάμικτα με ένα γλυκό μούδιασμα στην ψυχή, απλή και αγνή χαρά, ανυπομονησία για αυτό που θα επακολουθήσει! Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, στα ίδια μονοπάτια του Ολύμπου προς τον ουρανό και η καρδιά τρέμει από την αγωνία για την επίτευξη του προσωπικού & ομαδικού στόχου: αυτή την χρονιά ανάβαση μέχρι την κορυφή του Αγίου Αντωνίου! Ακόμα και ο πιο έμπειρος ορειβάτης ατενίζει με δέος τις αγέρωχες κορυφές του Ολύμπου, που πάνω τους έχουν πατήσει τόσοι θνητοί και αθάνατοι! Αρχικά θα πρέπει να τονιστεί ότι η ανάβαση στον Όλυμπο σε καμία περίπτωση δεν είναι μια απλή βόλτα, κυρίως λόγω των απροειδοποίητων αλλαγών κλίματος, του μεγάλου υψομέτρου και του σκληρού πεδίου ανάβασης.
Αφετηρία για την ανάβασή μας το στρατόπεδο ΚΕΟΑΧ το οποίο βρίσκεται στην περιοχή Βρυσοπούλες του Ολύμπου και συγκεκριμένα στην θέση Νίκη σε υψόμετρο 1.820μ. Οι σκέψεις προσαρμόζονται στις απροειδοποίητες εναλλαγές καιρικών συνθηκών και η αδρεναλίνη μας ωθεί προς την πρόκληση της κορυφής. Ξεκινάμε λοιπόν από το στρατόπεδο κουβαλώντας μόνο τα ¨απαραίτητα¨ έχοντας πρωταρχικό σκοπό την σωματική ακεραιότητα των μελών της ομάδας. Συνεχίζουμε την ανάβαση με σταθερό ρυθμό και με τις απαραίτητες στάσεις, ενώ ώρα με την ώρα οι ομιλίες και τα γέλια αραιώνουν, για να αφήσουν το περιθώριο στις σκέψεις και να απορροφήσουν την προσωπική εμπειρία ανάβασης. Πρώτη στάση στα πρώτα lift για γρήγορο σνακ και ανακατανομή ρουχισμού/υλικών. Αν και το ονειρικό τοπίο τονίζεται από λιακάδα, σύντομα τα πρώτα μαύρα σύννεφα εμφανίζονται. Ξεκινάμε έχοντας μπροστά μας μια ¨δυνατή¨ ανηφόρα με πρώτο ΑΝΣΚ το καταφύγιο Εκτάκτου Ανάγκης λίγο ψηλότερα από τα 2400μ. Φτάνοντας, η κόπωση είναι εμφανέστατη οπότε αναγκαστική στάση για αλλαγή ρουχισμού, πρόχειρο γεύμα και ξεκούραση για περίπου 40 λεπτά. Δυστυχώς υπάρχουν ενδείξεις υποθερμίας και προβλήματος σε πόδια μελών της ομάδας, οπότε ο medic της ομάδας αναλαμβάνει υπηρεσία προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα. Την ίδια στιγμή και εφόσον ο αρχικός σκοπός εξακολουθεί να υπάρχει στο μυαλό μας, είναι πλέον σίγουρο ότι δεν θα ακολουθήσουν όλοι προς την κορυφή του Αγίου Αντωνίου. Η ώρα περασμένη, ο καιρός αμφίβολος, η ομάδα με δείγματα βεβαρημένης ψυχολογίας και την ίδια στιγμή η εικόνα της κορυφής του Αγίου Αντωνίου μας καλεί, κοιτάζοντας μέσα από το παράθυρο του καταφύγιου.
Εν μέσω σχετικής αναστάτωσης τίθεται το ερώτημα… ¨Ξεκινάμε για Άγιο Αντώνιο, ποιοι θέλουν και μπορούν να ακολουθήσουν;¨ Σε αυτό το σημείο, πλέον πρέπει να αποφασίσεις με απόλυτη αυτοεκτίμηση των δυνατοτήτων σου και να δώσεις μια ξεκάθαρη απάντηση. Είσαι ήδη κουρασμένος, αυτό που θα ακολουθήσει ξεπερνάει κατά πολύ την μέχρι τώρα ανάβαση και φυσικά δεν πρέπει να δημιουργήσεις κανένα κώλυμα στην ομάδα που θα ξεκινήσει. Ο καιρός έχει ήδη χειροτερεύσει και το φώς της ημέρας έχει γκριζάρει. Η ομάδα η οποία θα ξεκινήσει αποτελεί το 50% της υπάρχουσας ομάδας λόγω απωλειών και όλοι μαζί ξεκινάμε διευθέτηση υλικών προκειμένου να μην υπάρχει καμία έλλειψη υλικού ή ρουχισμού στα άτομα που θα συνεχίσουν την ανάβαση. Σχετική αναστάτωση, σκέψεις πολλές τριγυρνάνε στο μυαλό, παρατάμε σακίδια αφού όλα πρέπει να χωρέσουν στην εξάρτηση! Μείωση βάρους και ταυτόχρονα να μην μας λείψει κάτι… δύσκολη απόφαση! Ο καθένας κάνει τις τελευταίες παρεμβάσεις, οδηγίες δίνονται στην ¨ομάδα καταφυγίου¨, ασύρματοι ρυθμίζονται και ξεκινάμε. Η εικόνα της ανηφοριάς βαριά και οι επιλογές δρομολογίου δύο. Να πάμε περιμετρικά διανύοντας περισσότερη απόσταση αλλά με πολύ πιο ομαλή διαδρομή ή να φύγουμε καρφί προς τα επάνω μειώνοντας την απόσταση και τον χρόνο στο μισό σχεδόν; Η ώρα είναι ήδη περασμένη και το σκοτάδι πλησιάζει απειλητικά. Μας πήρε μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, κοιτάζοντας μόνο ο ένας τον άλλον. Δεν θα προλάβουμε αν πάρουμε την περιμετρική διαδρομή + ότι δεν γνωρίζουμε επακριβώς την διαδρομή. Ξεκινάμε λοιπόν καρφί προς τα επάνω και βλέπουμε. Τα δόντια σφίγγουν, τα Μπατόν καρφώνονται με δύναμη στο παγωμένο πλέον χιόνι και ξεκινάμε. Σηκώνουμε με δισταγμό το κεφάλι για να δούμε τον Άγιο Αντώνιο να δεσπόζει μικροσκοπικός στην κορυφή. ¨Είναι ψηλά… goddammit¨ είναι το τελευταίο που ακούγεται και ξεκινάμε. Σκέψεις για το αν πρέπει να σταματήσουμε την άνοδο παραμένει στο μυαλό, στα πρώτα 30μ διαδρομής. Φτάνουμε στο ξεκίνημα της μεγάλης πλέον κλίσης όπου τα πράγματα θα δυσκολέψουν πάρα πολύ. Ευτυχώς το φορτίο μας είναι το ελάχιστο δυνατό αλλά η κλίση και η απόσταση της ανηφοριάς μεγάλη. Ο μοναδικός τρόπος ανόδου είναι με πλάγια βήματα και πορεία ζιγκ ζαγκ προκειμένου να μειώσουμε την κόπωση. Η επικοινωνία με τη ομάδα του καταφυγίου συχνή μιας και όλοι εκεί κάτω αναρωτιούνται και αγχώνονται για την κατάσταση μας. Μετά από 1 ώρα ανάβασης, η κορυφή παραμένει ακόμα ¨μακριά¨, αλλά δεν τίθεται ερώτημα για επιστροφή. Τα πόδια έχουν σφίξει και ο βηματισμός έχει βαρύνει με τις στάσεις να πληθαίνουν. Να σηκώσεις το βλέμμα προς την κορυφή ή να δεις προς τα κάτω; Και στις 2 περιπτώσεις μια ζαλάδα την νιώθαμε. Λίγο η κούραση, το υψόμετρο αλλά και το άγχος δημιουργούσαν μια δυσχέρεια η οποία σε έκανε να αναρωτηθείς αν υπάρχει πρόβλημα σωματικό, αν είναι ψυχολογικό ή και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση ο σκοπός ήταν ένας. Να φτάσουμε στην κορυφή εντός μίας ώρας ακόμα. Είμαστε 40 μέτρα πριν το σημείο και ο Άγιος Αντώνης μας περιμένει καρτερικά. Ξαφνικά παίρνω δύναμη και σκέφτομαι ότι φτάσαμε. Δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω γιατί είμαι σίγουρος ότι η ομάδα ακολουθεί. Το χιόνι πλέον είναι τόσο παγωμένο που νομίζεις ότι αν γλιστρήσεις θα φύγεις κάτω τσουβαλάτος. Το μονοπάτι γίνεται πιο γλιστερό, τα βήματα πιο αργά, πιο προσεκτικά. Καρφώνω με δύναμη τα Μπατόν και αυξάνω βηματισμό. Ακούω ¨…Λίγο ακόμα Πατρίδα, και φτάσαμε..¨ Όντως, μετά από 40 βαριά και σκαφτά βήματα περνάμε γρήγορα την μικροσκοπική πόρτα του κάτω θαλάμου του Αγίου Αντωνίου. Γρήγορα, γιατί στην κορυφή επικρατεί σφοδρή χιονοθύελλα. Νιώθω ότι έχω περάσει μέσα από χρόνο-πύλη σε άλλη εποχή και ότι παντού μας κοιτάνε μάτια, σιωπηλά. Το εσωτερικό του θαλάμου παγωμένο, σκοτεινό, αθόρυβο, ξεχασμένο από τον χρόνο. Μία σιλουέτα σκαλωσιάς στα δεξιά μου και μια φωνή να φωνάζει ανεβείτε επάνω. Η σκάλα οδηγεί στο επάνω όροφο όπου υπάρχει και ο κοιτώνας των επισκεπτών. Κρεβάτια, κουβέρτες, τρόφιμα, γούρια, αφιερώσεις χαραγμένες σε ξύλο και σίδερο. Και στην μέση εμείς, που καταλαβαίνουμε σιγά σιγά ότι τα καταφέραμε. Η σωματική κόπωση γίνεται περιττή πολυτέλεια, η ενέργεια του βουνού μας αγκαλιάζει δίνοντάς μας δύναμη και ενθουσιασμό. Γρήγορη ανασυγκρότηση δυνάμεων, οι απαραίτητες φωτογραφίες παρέα με την Γαλανόλευκη μας να κυματίζει και έναρξη επιστροφής.
Η επιστροφή φαντάζει πολύ πιο εύκολη και γρήγορη αλλά είναι έτσι ακριβώς; Στα πρώτα 10 βήματα και νομίζουμε ότι ο άνεμος θα μας παρασύρει σε άλλη κορυφή. Με πολύ χαμηλή ορατότητα και προσεκτικό βηματισμό πρέπει κατέβουμε άμεσα μέχρι να ελαττωθεί ο τόσο δυνατός άνεμος. Το δειλινό πυρπολεί τον ορίζοντα με υπέροχα χρώματα, ενώ χαμηλά ένα αχνό φως μαρτυρά τη θέση του καταφυγίου. Κατεβαίνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε και η ομάδα του καταφυγίου μας αναφέρει ότι πλέον δεν μπορεί να μας δει. Πέλματα και δάχτυλα τραβούν τον δικό τους γολγοθά και οι κινήσεις γίνονται με μηχανικό τρόπο. Σκοπός πλέον η επιστροφή στο καταφύγιο πριν νυχτώσει τελείως! Και δεν είναι μονάχα αυτό. Πρέπει στην συνέχεια να κατέβουμε όλοι μαζί πλέον, μέχρι το στρατόπεδο. Φτάνουμε στο καταφύγιο και αγκαλιαζόμαστε με την υπόλοιπη ομάδα, λες και λείπαμε μέρες πολλές. Πρέπει να ετοιμαστούμε για άμεση αναχώρηση προς τα κάτω. Έχουμε ακόμα μία ώρα δρόμο μέχρι το στρατόπεδο, υπό πλήρες σκότος και την κούραση εμφανέστατη σε όλους μας. Η νύχτα απλώνεται παντού και η υπόλοιπη διαδρομή ολοκληρώνεται απαιτητικά και δύσκολα υπό το φως των φακών.
Σε λίγη ώρα, στο ζεστό και φιλόξενο δωμάτιο της Λέσχης Αξιωματικών απολαμβάνουμε την ζεστασιά από το τζάκι, αναπολώντας τη μέρα που πέρασε…
-Marine-
